.png)
Deep em Woolt, wua meist kjeena vebie jinkj, wia een Katoolschet Kloosta. De Breeda hauden aul väle Joaren dän Hoff soo goot besorcht aus see kunnen. Oba doa wieren aul lang nich mea junge Breeda biejekomen. See hauden aul eemol no daut aundre mol eenen von äare Grupp begrowen must, un dee waut äwajebläwen wieren, hauden jieda eenen langen witten Boat.
See hauden em Somma noch kunt äaren Goaden besorjen, un see freiden sikj to dän Komst un de Wrucken dän see hauden kunt nenbrinjen. Doa wudden uk jenuach Schaublen un Ieetschocken sennen, daut see sikj wada derchem Winta halpen kunnen. See hauden uk wada soone Wartlen un Bläda jefungen, dee see unja sikj fa Medizien brukten.
Jieda Dach, eemol tiedich zemorjes un eemol jäajen Owent, kjeemen see en äare Kjoakj toop un fieeden doa daut Owentmol, soo aus see daut jelieet hauden un äwa de Joaren jefläacht hauden. Soo hauden see uk noch väl Tiet toom stell em Jebäd vebrinjen, un Gott emma wada lowen fa waut hee fa an, fa de Kjoakj, un fa aule Menschen jedonen haft.
Soo wieren see tofräd met daut waut see hauden, un freiden sikj to äare Städ. See sungen uk emma bie äare Aundacht, oba de Stemmen wieren aul nich mea stoakj. Äa Brooda dee äa Väasenja jewast wia, wia dän väajen Farjoa jestorwen, un nu hieed sikj äa sinjen werkjlich nich sea scheen. See hilden äa sinjen oba soogoot bie aus see kunnen. Eenjemol jinkj de Räd rom, daut de Väajel un aundre Tieren sikj vestäakjen jinjen, wan de Breeda ieescht sungen, wiels daut soo heesch un vekrauzt wia. See hauden uk aul jebät, daut eena komen sull toom äant doamet halpen.
Aus daut Dezamba wort hauden see uk eene Schicht Schnee oppem Hoff, un de Wint wull schia nich nojäwen. Aus see dan een Dach vone Besorj nenkomen, seenen see eenen jungen Maun bie an viebie gonen. See kroagden am nenn, un meenden hee wudd daut aul nich uthoolen bat daut näakjste Darp gonen. Hee leet sikj beräden, un kjeem bie an nenn.
De Maun haud sikj doch aul goot vekjilt, un see fläajden am miere Doag bat hee wada jesunt wia. Dan hieeden see uk tweschenenn, daut dis junga Maun bie sikj sinjen deed. Dit freid an fuaz, un see bleewen doaropp bestonen, daut hee sull to Wienachten bie an enne Kjoakj sinjen. See sauten aula stell un freiden sikj, aus hee aum Heljeowent daut Halleluja un un von Gott siene groote Gow sunk. Soont hauden see sikj aul lang jewenscht. Nu brukten see nich äare Stemmen kjwälen. See wieren sikj secha, daut däm leewen Gott, dit väl bäta jefaulen wudd.
Dan aus dee Junga jrod utjesungen haud, stunt ver däm Aultoa een Enjel. De Enjel haud oba kjeenen scheenen Gruss. “Gott schekjt mie häa,” säd hee, “wiels hee junt nich jehieet haft. Hee rääkjent daut emma soo väl daut jie, soo aus jie kjennen, am lowen met june Stemmen.”
“Wie dochten onse Stemm meend nuscht,” säden de Breeda. “Wie hauden disem sinjen wiels ons sinjen doch mau soo prost es.”
“Nä,” säd de Enjel, “dis junga Maun, dee sunk, daut jie am lowen sullen. Jie sinjen emma wiels jie Gott lowen. Daut es waut Gott soorajcht jefelt. Von june Aundacht es vondoag nuscht nom Himmel derch jedrungen. De leewa Gott luat noch, daut hee junt hieren kaun." Un de Enjel veschwunk.
De Breeda schämden sikj daut see soo leicht äare Stemmen ve-acht hauden, un daut see dän Dach nich äaren Dank Gott jebrocht hauden. De junga Maun jinkj nu tosied un horcht, aus de Breeda äare Leeda sungen. Nu sach hee waut de Enjel jemeent haud. Wan daut enne Uaren uk nich de scheensta Jesank wia, doch sach hee, woo de Breeda sikj to de Wienachtsgow freiden, un woo see Gott fa sienen Sän, dee derch Maria un Joosef to Welt kjeem, lowden. Un ea hee dän näakjsten Dach sien Aufscheet neem, dankt hee de Breeda fa dän Säajen, dän hee von an jekjräajen haud.
To read this story in English, CLICK HERE
Comentários